Dziś jest szczególny i historyczny dzień, wszyscy tak mówią. Dla mnie też jest szczególny, ale w negatywnym sensie. Dzisiaj straciłam pracę, co prawda dorywczą, ale zawsze coś. Przy dwójce dzieci każdy grosz jest na wagę złota. Wczoraj na spotkaniu ze znajomymi rozmawialiśmy o celu człowieka i o drodze jaką przygotowuje mu Bóg. Zastanawiam się czy to co spotkało mnie dzisiaj ma jakiś ukryty sens. Wypowiedzenie przyjęłam na klatę z godnością, potem rozkleiłam się zupełnie bo znowu ktoś okazał się ważniejszy i znowu coś mi nie wyszło. Najbardziej zawiedzione są dzieci, bo nie tak miało być. Zawierzyłam to wszystko Bogu. Może jedno ma się skończyć, aby mogło zacząć się coś nowego? Sama nie wiem. Najbardziej boli mnie to, że zawsze starałam się być lojalna, zrezygnowałam z szansy na etat bo obiecałam że podejmę się tej pracy. Życie czasem jest okrutne...
Kochany Jan Paweł II. Takiego go pamiętam i taki pozostał mi bliski. Taki kochany, ciepły dziadziuś. Kiedy umarł czułam się tak jakbym straciła kogoś z rodziny. Przez pierwsze dni trudno mi było powstrzymać łzy na samo jego wspomnienie w telewizji. Dzisiaj cała moja rodzina śledziła w telewizji mszę kanonizacyjną. Wspaniałe chwile!
Tylko tyle mogę teraz powiedzieć:" Jezu ufam Tobie..."
Moje ulubione:) ŚWIĘTY - taki bliski, zwyczajny i realny.
Lepszego patrona rodzin nie można sobie wymarzyć...
Wydaje mi się , że każdy przeżył jego odejście bardzo emocjonalnie. Do tej pory widząc w tv bądź w czasopismach jego wizerunek, uśmiech sam pojawia się na twarzy mieszając się przy tym z wielkim smutkiem, że NASZEGO PAPIEŻA już nie ma. Ale na pewno na zawsze będzie w naszych sercach :)
OdpowiedzUsuńZgadzam się z Tobą. Choć nie ma go już 9 lat, pewna pustka pozostała
OdpowiedzUsuńA ja gdy tylko usłyszę "Barkę", to zaraz łzy w oczach...także już nie mogę w kościele nawet zaśpiewać...
OdpowiedzUsuńŻyczę wytrwałość w przezwyciężaniu trudności.